Është yni

(Në kujtim të Profesor Fehmi Aganit)

Thua se nuk ka më të shenjtë,

Më të shenjtë nuk ke parë

Që vijnë e  ndajnë me ty

Gëzimin a pikëllimin që ke në sy.

Hëna kur bie,

Me një frymë të  fluturojnë

Ëndrrën  ta ndriçojnë

Me krahët e bardhë

Të ta çelin udhën

Me shpatën e paparë

Ujin e madh mes për mes për ta çarë.

Është Yni.  Nuk është

Hera e parë që njeriu nuk bën ballë

Të shoh një Yll më lart

Se vetën.

Ani çka në shkriu jetën

Ballë për ballë me djall

Kur ne e kafshonim gjuhën

Që asnjë fjalë mos të na dal.

Vallë,

A nuk ka vend në qiell për  të  gjithë

Yjet që duan.

Ylli ynë natën ndriçoi

Fjala e tij natën shkurtoi

E zgjati ditën,

Pas çdo fjale zgjatej jeta

Plot dashuri.

Për çka është shkri’’

Deri në buzëqeshjen e fundit

Që mbulonte dhembjet e qiellit të ti’

Deri në frymën e fundit ndriçoj udhën

Të cilës vetë i kishte pri.

Treni i ndryshkur, treni i zi

Që e pat mësuar rrugën

Njëqind vjet sa njëmijë

Mes për mes varreve të,të parëve të mi

Duke hedh në qiell, duke hedh në det

Jetën e fundit në  vatrën e vet,

Serbia, e zeza

I hodhi në  tokë për m’i tretë

Ata pak që kishin mbetë

Pa frymë , pa nur

Djemtë mbështetur për mur

Dikush nuk heshti

U ngrit dikush

Dhe vetën ofroj,

Fëmijët e panjohur t’i shpëtojë.

Unë jo, ti jo, askush

Përveç  tij,

Zogjtë që sapo  kishin çelur sytë t’i lirojë

Në qiell fluturoi.

Aiii

A ka njeri që nuk e di

Emrin e tij.