Kur i pashë për herë të parë
Sa fisnikë e të bardhë
Të pavdekshmit e mi
Kokën mbanin lartë
Deri në qiell krifat e gjata
Nuk preknin në tokë
Fluturonin mbi njeri tjetrin
Veç qafën sa s’e thyenin
Dhe prapë ngriheshin
Sikur s’kishte ndodhur gjë
Shën Naumit kush do t’i tregojë i pari
Se erdhëm me një frymë
Të faleshim me të.
Natën pa yje e pa hënë
Kuajt fatkeq u nxinë e ranë
Fryma iu ndal
E këmbët në vend iu prenë
U zbehën e u bënë ujë,
Shkumë u bënë
Sikur t’a ndjenin, sikur më panë
Se u falëm për herë të fundit.
Në fund të ditës
Në mesnatë
Zogu fluturoi si mbret.
Agim Hyseni 